«The Velvet Queen», is dé film voor natuurliefhebbers deze lente. Naar het boek en de gelijknamige strip van Sylvain Tesson… Is er na lang wachten nu ook de documentaire, geregisseerd door Marie Amiguet en Vincent Munier. Hier vind je een korte preview en een interview met de hoofdrolspelers.

Het succes van de film "The Velvet Queen" is al bewezen. De film werd in Cannes gepresenteerd in de nieuwe sectie "Cinema for Climate" en won onlangs de César voor beste documentaire.

De film volgt de zoektocht van schrijver Sylvain Tesson en fotograaf Vincent Munier naar het mysterieuze sneeuwluipaard. Marie Amiguet, de vrouw van Vincent Munier, regisseerde haar eerste speelfilm. Een bijzonder geslaagde prestatie.

Tijdens deze ongelooflijke reis wordt immens geduld beloond met adembenemende natuur en nemen de documentairemakers je tijdens hun zoektocht mee in een emotionele rollercoaster. Geef je ogen de kost met de ongerepte landschappen van het Tibetaanse hoogplateau, bevolkt door buitengewone wezens. Als extraatje: Naast het plezier voor de ogen, worden uw oren ook verwend met de soundtrack, gemaakt door Nick Cave en Warren Ellis.

De film is op woensdag 30 maart te zien in de bioscopen, en zal minstens twee tot drie weken spelen. Tot vrijdag 1 april kun je twee kaartjes winnen om de film in een bioscoop naar keuze bij te wonen. Bezoek onze Instagram-pagina voor meer informatie.

Dubbel interview van Marie Amiguet en Vincent Munier

Vincent Munier, vertel ons over je eerste ontmoeting met het sneeuwluipaard.

Vincent Munier: “Wat een moment was dat! Eerst en vooral was het spoorzoeken fascinerend. Zijn sporen zoeken, de aanwijzingen lezen, hele dagen met mijn verrekijker aan mijn ogen gekluisterd. Hem opsporen is zo opwindend! Diep van binnen heeft hij een duivels kantje, hij houdt ons voortdurend in de gaten zonder dat we hem kunnen zien. Het dwingt ons om ons een beetje zoals hem te gedragen. We moeten ons verbergen, camoufleren, en vooral niet opdringerig zijn... dat is wat de sneeuwluipaard mij geleerd heeft.”

“De eerste keer was zoals een langzaam crescendo. Eerst waren er oude sporen, toen verse sporen, een kraai die riep (wat betekende dat er misschien een roofdier in de buurt was), een verandering in het weer (wat er vaak toe leidt dat dieren van locatie veranderen)... en terwijl ik uren en uren door de verrekijker zat te kijken, verscheen hij plotseling in mijn gezichtsveld. Hij passeerde zonder mij te zien! Het was als een perfecte verschijning op het scherm van een wilde fauna film. Ik was zo blij dat er in geslaagd was hem niet te storen.”

Marie Amiguet, wat was je komen filmen? Het sneeuwluipaard? De beroemde wilde dieren fotograaf op het spoor van een luipaard? Een topontmoeting tussen een goed van de tongriem gesneden schrijver en de meester van het stil op de loer liggen?

Marie Amiguet: “Ik schreef dat op in mijn notitieboekje voor we vertrokken: Ik wilde inderdaad de ontmoeting filmen tussen twee mannen uit heel verschillende werelden. Ik was benieuwd wat voor vuurwerk deze intieme ontmoeting zou teweegbrengen, met aan de ene kant Vincent, een man die zeer ontvankelijk is voor de natuur, geobsedeerd door schoonheid, en in feite een man van weinig woorden, en aan de andere kant deze zeer spraakzame schrijver die het leven ten volle beleeft. Ik hou ervan gepassioneerde mensen te filmen en te begrijpen wat deze uitzonderlijke mensen drijft. Dat gezegd zijnde, ik had geen vooropgezette ideeën. Ik had geen locatiescouting gedaan en weigerde iets in scène te zetten. Ik moest dus gewoon openstaan voor alles wat zich zou voordoen.”

Hoe komt het dat je de laatste twee keer hebt besloten om met een schrijver te reizen?

Vincent Munier: “Om een bredere visie te krijgen. Het volstaat voor mij niet meer om me voluit te laven aan de schoonheid die ik tegenkom tijdens deze levende droomreizen. Ik wil deze ervaringen delen, de aandacht vestigen op de dringende noodzaak om ons intense antropocentrisme opzij te zetten, om een einde te maken aan de verwoestende hegemonie van de menselijke soort over alle anderen. Ik ben diep geschokt door het lot dat al deze dieren te wachten staat die door ons in steeds kleinere gebieden worden geduwd! En het is moeilijk om die dimensie alleen met beelden weer te geven, vooral als je ervoor hebt gekozen om schoonheid te tonen in plaats van verwoesting. Om de verwondering die ik met mijn foto's wil uitbeelden te benadrukken, vond ik dat een goed geschreven, geëngageerde schriftelijke neerslag noodzakelijk was.”

Vincent Munier, je zegt zelf in de film: ‘Ik werk niet als een fotojournalist, die laat zien wat er mis is met de natuur’. Maar is het tonen van enkel haar schoonheid niet gelijk aan het opmaken van een inventaris van wat weldra zal verdwijnen?

Vincent Munier: “Dat is helaas helemaal waar! Ik ben gewoon niet uitgerust om mijn camera's te plaatsen waar het hard of donker is, of waar gruwel heeft plaatsgevonden. In feite neem ik mijn petje af voor hen die daar wel mee om kunnen gaan. Natuurlijk leef ik van poëzie en schoonheid, zelfs als die uiterst kwetsbaar is, en het zou me echt zwaar vallen om alleen maar getuige te zijn van ecologische catastrofes.”

Het luipaard lijkt echt te hebben willen deelnemen aan de spanning van het verhaal. Ze besloot te verschijnen net op het moment dat jij je opmaakte om het kamp op te breken en Tibet te verlaten, alsof een thriller scenarist het zo voorgeschreven had. Dat was echt onverhoopt, niet Marie?

Marie Amiguet: “Bijzonder inderdaad, want ik had niet eens gedacht dat we het zouden zien! Ik zag ze als totaal ontoegankelijk, een foto in een boek, en voor mij was dat genoeg. En toen was ze daar. En wat een moment was dat! Maar wat misschien nog wel het meest frappante was, was dat het dit oude luipaard was, waarschijnlijk het meest gehavende in heel Tibet, dat ervoor koos om Sylvain te ontmoeten. Er was iets mystieks in dat.”

Vandaag, na alles wat je daar beleefd hebt, en na verschillende keren het pad van de luipaard gekruist te hebben, wat betekent het voor jou?

Marie Amiguet: “Het sneeuwluipaard is het ultieme totemdier. Wat paradoxaal genoeg ook een gevaar is: het is een van die soorten die zo emblematisch is dat het alle andere zou kunnen overschaduwen. Daarom kozen we onze laatste foto, die gewoon van een klein rood staartje is, als een herinnering aan het feit dat alle wilde dieren moeten worden beschermd, en dat we daar aandacht aan moeten besteden. Dat geldt voor het luipaard net zo goed als voor een eenvoudige regenworm. Feit blijft dat deze onverstoorbare katachtige, die ons discreet van bovenaf gadeslaat,  een stille uitkijkpost is op de top van een wereld die onherroepelijk wordt aangetast. Het is het symbool van alle diversiteit (dierlijk, maar ook cultureel) die aan het verdwijnen is, gevangen in de omwentelingen van onze tijd. Het belichaamt het begrip zelf van wat zeldzaam is; het soort zeldzaam wezen dat je kan benaderen, zeker, maar heel voorzichtig, om het niet te verstoren.”

Vincent Munier: “De eerste ontmoeting kan alleen maar onvergetelijk zijn. Essentieel, zoals alle grote eerste keren: met de Euraziatische lynx thuis in Frankrijk, waar ik 15 jaar op heb gewacht, nadat ik een aantal keren een kamp had opgezet... Ik hoorde hem gillen, maar zag hem nooit! En eindelijk, op de dag dat hij verschijnt, ben je eindelijk binnen het bereik van iets exquise, dat je al een hele tijd achtervolgt. Op dezelfde manier voel ik me achtervolgd door de herinnering aan de spookachtige aanwezigheid van de eerste roedel witte wolven die ik observeerde in het Canadese Hoogpoolgebied. Je bent zo geobsedeerd door deze visioenen dat je je uiteindelijk afvraagt of het fantasieën zijn of werkelijkheid. En er is niet alleen het beeld! Er zijn de geuren, de geluiden. Dat alles dringt zich permanent en onwillekeurig aan je op. Iets buiten ons nestelt zich in ons en zet ons in beweging. Zoals de allereerste ree die ik fotografeerde toen ik 12 jaar oud was, en die mijn leven drastisch veranderde. Dat is het effect dat het sneeuwluipaard vandaag de dag nog steeds op mij heeft.”

WWF-België steunt een project voor het beschermen van sneeuwluipaard in Nepal. We zijn ook partners bij de release van de documentaire in België.