Van 6 tot 17 november is het weer zover: dan vindt de 23e internationale klimaatconferentie plaats. Dé gelegenheid om de politiek te herinneren aan hun verplichting en aan de noodzaak hun doelstellingen te herbekijken, die als onvoldoende worden beschouwd voor het beperken van de klimaatrisico’s.

Sinds de geboorte van het Akkoord van Parijs staan de klimaatonderhandelingen volledig in het teken van de voorbereidingen en start van de uitvoering ervan in 2020. Het kader en de richting van klimaatactie werd immers uitgezet door het akkoord, maar de praktische uitwerking moet nog verfijnd worden. Hoe gaan we voldoende financiering vinden om armere landen te helpen bij de uitvoering? Wat zijn de regels waar landen zich aan moeten houden? Kunnen landen in een moeilijke economische situatie beroep doen op flexibele mechanismen of uitzonderingen? Deze regels moeten tegen de volgende klimaatconferentie in 2018 klaar zijn, zodat elk land zich kan voorbereiden op de grote aftrap van het Akkoord van Parijs in 2020. 

Voorzitterschap door Fiji veelbelovend?

De conferentie vindt plaats in Duitsland maar wordt voorgezeten door Fiji, een land in de zuidelijke Stille Oceaan. Dat is erg symbolisch aangezien het land een van de eersten is die getroffen werd door de klimaatverandering. Enkele dorpen in het land moesten al verhuizen door de stijging van de zeespiegel. De rol van oceanen in klimaatverandering zal dan ook grote aandacht krijgen op de conferentie dit jaar. Net zoals de buitenproportionele gevolgen voor kwetsbare landen. 

Natuurrampen volgen elkaar op in hoog tempo

2017 werd erg getekend door een toenemend aantal orkanen, overstromingen en ander extreem natuurgeweld. Aangezien deze natuurfenomenen enkel zullen toenemen in aantal en hevigheid onder invloed van klimaatverandering, wordt ook dit jaar opnieuw de nadruk gelegd op de urgentie van klimaatactie. Wachten tot 2020 om in actie te schieten heeft geen zin. We moeten elke dag doen wat we kunnen om klimaatverandering af te remmen. Het is daarom belangrijk om het gapende gat tussen enerzijds de beloftes en anderzijds de acties van landen te overbruggen en ervoor te zorgen dat de opwarming van de aarde tot 1,5°C beperkt blijft. We moeten nu toekomstgerichte beslissingen nemen en uitvoeren: broeikasgasemissies verlagen, overschakelen naar hernieuwbare energie, kiezen voor duurzame voeding en vervoersmiddelen, onze bossen en zeeën beschermen, etc.

Europa en België hinken achterop

Bedrijven schieten intussen in actie en tonen dat ook zij voorstander zijn van een ambitieus klimaatbeleid. Maar ook landen moeten op deze en de volgende klimaatconferentie bekijken waar ze een tandje kunnen bijsteken. 162 landen en de EU (28) dienden in 2015 nationale doelstellingen in. Deze doelstellingen zijn echter niet voldoende om de ambitie van het akkoord van Parijs waar te maken. Ook België hinkt hopeloos achterop en zal de Europese doelstellingen voor 2020 en nadien niet halen zonder bijkomende maatregelen. We moeten dus zorgen dat de achterstand in emissiereducties wordt weggewerkt en dat we het akkoord van Parijs niet uitvoeren met doelstellingen waar we nu reeds van weten dat ze niet voldoende zijn. Fiji weet als geen ander dat falen in deze ambitie geen optie is. Het zal dan ook als een goede dirigent moeten zorgen dat de violen dit jaar goed gestemd worden om volgend jaar unisono dezelfde melodie te spelen. 

 Lees ook “#COP23: Allemaal aan boord behalve een?”